Een stukje 'bassisten' geschiedenis

Binnen enkele  jaren tijd ontvielen ons 5 grote bassisten die in de jaren 70 een enorme invloed hebben gehad op latere generaties. Naast de basgitaar zongen en componeerden ze ook alle 5.

Dat waren Jack Bruce, Chris Squire, Gregg Lake, John Entwistle en John Wetton.

Jack Bruce, die naast virtuoos basgitaar en contrabas ook piano en cello speelde, deze man had ook een unieke stem en was een groot componist!

Chris Squire was bijna 50 jaar bassist van de groep Yes, hij heeft velen geïnspireerd binnen de progressieve rock. Zijn zeer herkenbare signature basgeluid meestal op de befaamde Rickenbacker gitaar al dan niet met de Moog Taurus pedalen is door velen gekopieerd.

Gregg Lake, was bassist van het trio Emerson, Lake & Palmer, een virtuoze band rondom keyboard geselaar Keith Emerson (in 2016 overleden).

John Entwistle, bijnaam The Ox, was de stoïcijnse bassist van “The Who”, hij had een absoluut onorthodoxe stijl van spelen en was de eerste die de bas als solo instrument gebruikte.

De laatste was John Wetton, men noemde hem in 1975 al de man met de meeste werkgevers! Zeer bekend werd hij in progressieve kringen (naast King Crimson) met zijn eigen band ‘UK” en de supergroep “Asia” Als solist maakte hij ook talloze albums. Met zijn prachtige warme soul volle stem altijd een genot om naar te luisteren. Als gemeenschappelijk doodsoorzaak hadden deze bassisten kanker.

Het is zeer de moeite waard om deze 5 mannen te zien en horen spelen! Hun invloed op vooral progressieve en jazzrock muziek is zeer groot geweest en mag niet vergeten worden door de huidige generatie!

Van alle vijf heb ik een nummer uitgezocht wat representatief is voor hun manier van spelen met hun eigen karaktistieke geluid.

Jack Bruce

Een van de meest gelauwerde bands uit begin jaren 70 van de vorige eeuw was de groep “Cream” Het power trio maakte een mix van blues en jazz met veel improvisatie en solo’s . Als het over deze band gaat wordt meestal de naam Eric Clapton als eerste genoemd, maar de zeer vreemde drummer Ginger Baker met zijn hoekige stijl was ook zeer belangrijk.

Maar de man die bijna alle nummers schreef en zong was bassist Jack Bruce! Die had toen al een hele carrière achter de rug. Hij speelde in die jaren op een Gibson SG bas met een korte schaal. Hij had een ongeëvenaarde stijl van pompend spelen met een kort brommend, aards en zingend geluid, wat perfect mixte met zijn unieke zang. Luister eens naar zijn compositie “Politician!

Chris Squire

Chris Squire speelde zoals genoemd op een Rickenbacker bas met Rotosound snaren, deze had een stereo uitgang, en werd op twee versterkers aangesloten. Dit leverde samen met zijn plectrum techniek een zeer herkenbaar geluid op. De bas speelde een centrale rol binnen Yes.  Hij was ook verantwoordelijk voor de hoge achtergrond vocalen. Hij was ook een fervent gebruiker van de Moog Taurus pedalen die voor een “wall of sound”zorgde. Luister eens naar het nummer ‘Roundabout’ van de Formatie Yes!

John Wetton

John Wetton kun je heel mooi aan het werk horen en zien in een van de nummers van zijn unieke band UK met de titel “Nothing to lose”. Hier zingt hij ook geweldig, maar dat geld voor alle nummers. Er zit een fraaie bassolo in met elektrische viool (Eddie Jobson). UK bestond uit louter top muzikanten.

John Entwistle

John Entwistle veroorzaakte eind jaren 60 van de vorige eeuw een golf van verbazing voor de manier waarop hij de protest song “My Generation” van The Who invulde. Tot die tijd werd de bas uitsluitend als ondersteuning gebruikt! Hij speelde loeihard om boven het geweld van de “krankzinnige drummer Keith Moon uit te komen. Net als Chris Squire stuurde ook hij zijn bassen stereo uit naar zijn Marshall versterker en speelde op Roto Sound snaren(rondgewonden) met dikke plectrums. Als de andere leden van The Who hun instrumenten kapot sloegen stond hij het tafereel vanaf de zijkant te observeren.

Gregg Lake

Gregg Lake die eigenlijk gitarist was en noodgedwongen overstapte op (Fender) bas kun je beluisteren in:   “Emerson, Lake and Palmer” in het nummer “Fanfare for the common man” En van oorsprong (laat) klassieke compositie van Copeland. Op deze stuwende song legt hij een krachtig fundament neer.

Hans van Dongen