Ontluikende liefde werd een teleurstelling
Het was 1985, ik was 11 jaar en had na mislukte pogingen gitaar en piano te spelen mijn grote liefde gevonden: het drumstel. Ik was mega enthousiast en wilde maar één ding: drummen, drummen en nog veel meer drummen. En het liefst ook in een bandje spelen. Dus ik ging op drumles bij een plaatselijke drumdocent.
Tijdens mijn eerste drumles pakte de drumdocent een lesboek en zei: “Dit cursusjaar krijg je 30 lessen, dus we gaan dit lesboek in 30 stukjes verdelen. Volgend jaar pakken we lesboek 2 en dan doen we het zelfde”. Weg uitdaging…
Ik merkte al snel dat ik veel sneller ging dan de planning die deze docent bedacht had en liep al snel flink voor op de les. Ondanks dat het lesboek op zich goede oefeningen bevatte, vond ik ze nogal saai en kon ik die maar moeilijk vertalen naar wat ik zelf gaaf vond aan drummen. Dus al gauw bleef het hangen in elke week snel even de oefeningetjes doen zoals ze in het boek stonden. De docent gaf mij geen tools hoe ik die, in de ogen van een tiener ogenschijnlijk saaie oefeningen, in de praktijk kon inzetten en er iets heel gaafs van kon maken. En zelf probeerde ik nummers van mijn favoriete bands uit te zoeken. Maar helaas was hier in de les bijna geen ruimte voor om hier aan te werken.
Al snel speelde ik als tiener in mijn eerste rockbandje en dat bracht allerlei nieuwe uitdagingen en vragen bij mij. Vragen waar mijn drumdocent niet direct een inspirerend antwoord op had, omdat hij uit de klassieke orkest-wereld kwam en zelf geen ervaring had met het spelen in een rockband. Ik merkte dat mijn plezier en drive om te drummen afnam, omdat de lessen niet aansloten bij mijn eigen belevingswereld, wensen en groei. Ik ben toen gestopt met die lessen en wist niet goed hoe ik mij nu verder moest ontwikkelen, anders dan zelf maar dingen uit te zoeken.
Toch wilde ik iets bereiken want mijn droom was om professioneel muzikant te worden. Dankzij een goed gesprek met een bevriende muzikant heb ik de draad weer opgepakt en ben ik bij andere docenten lessen gaan volgen. Met wat meer succes, maar ook daar merkte ik dat veel van deze docenten vaak een bepaald idee hadden over hoe ik moest klinken, wat ik moest gaan spelen en wat voor soort drummer ik zou moeten worden, terwijl die adviezen vaak niet in lijn lagen met mijn muzikale persoonlijkheid, wensen, smaak en voorkeuren.
Vele jaren later kreeg ik een soortgelijke ervaring op het conservatorium. Ik ben een rocker in hart en nieren, maar destijds op het conservatorium was er alleen maar ruimte voor jazz, bebop, latin en swing. Ik geloof ook zeker dat je zoveel mogelijk muziekstijlen moet bestuderen omdat dat extra verrijking geeft in datgene wat je doet. Maar ik probeerde ook ruimte te creëren voor mijn eigen muzieksmaak, wensen en belevingswereld. Ik wilde de beste rock en prog rock drummer worden. Dáár wilde ik op afstuderen. Maar dat werd niet echt gewaardeerd: “Jazzen zul je!”.