Daar stond ze. Vlakbij het podium, en je kon zien dat ze haar best had gedaan op een flitsende outfit. Het programma liep een beetje uit, en ze hupte van de ene voet op de andere, de zenuwen werden er niet minder op. En hoe kon het ook anders. Ze had nog maar een paar zanglessen gehad en haar zangdocent had voorgesteld dat ze mee zou doen aan Pop in Uitvoering, het popschoolfestival. Ons motto is dat je zo snel mogelijk leert om muziek te maken, niet om noten te produceren. Daar hoefde ze niet lang over na te denken, want ze was dol op zingen. Natuurlijk deed ze mee!
Maar nu het optreden wel heel erg dichtbij kwam voelde ze zich lang niet zo zeker meer. Tot overmaat van ramp kon haar docent haar niet begeleiden bij haar optreden want die stond met een andere popschoolband op het podium in een andere zaal. Ze hadden in die paar lessen alles goed voorbereid; het liedje, hoe je een microfoon moest gebruiken en zelfs hoe je ook een beetje aan performance kon werken.
Ze liep naar haar moeder: “Ik wil niet meer!” We liepen even naar hen toe omdat we wel zagen wat er aan de hand was. “Durf je niet?”, vroeg haar moeder. Ze wist het niet en de tranen stonden haar nader bij dan het lachen. We probeerden haar uit te leggen dat zenuwen en een beetje bang voor het onbekende heel logisch waren, maar dat we zeker wisten dat het haar ging lukken.
Wanneer moet je een kind (of een mens) gewoon even een duwtje in de spreekwoordelijke rug geven, en wanneer moet je als docent of ouder zeggen: als je het echt niet ziet zitten proberen we het gewoon een volgende keer. Ik neig zelf naar het eerste. Want wat is nou echt het allerergste als het ‘mis’ gaat. Want die angst ligt er waarschijnlijk aan ten grondslag. Uit ervaring weet ik dat zo’n podiummoment een mooie ervaring én een leerschool is. Uit je comfortzone stappen, je angsten overwinnen, een stap in het onbekende zetten.
Tot onze opluchting stapte ze tóch het podium op. En wat denk je… een heldere kinderstem vulde de ruimte. Ondanks haar zenuwen kon je zien dat ze in praktijk bracht wat ze in de les hadden behandeld. De zaal voelde met haar mee en het resultaat was een staande ovatie toen haar optreden klaar was. Verraste ogen en een onzekere glimlach op haar gezicht. Trots stapte ze het podium; een totaal ander gevoel dan enkele minuten daarvoor!
Toen we aan het eind van het concertblokje vertelden dat we daarna een ‘Open Mic’ hadden (meld je spontaan aan, stap het podium op en speel of zing iets). Je raadt natuurlijk wel wie er zich als eerste aanmeldde om hieraan mee te doen!
Jaren zit ditzelfde meisje nog steeds op de popschool. Inmiddels heel wat lessen én optredens achter de rug. En inmiddels ook flink wat centimeters gegroeid in lengte maar ook in zelfvertrouwen.
Dat is waar we het voor doen!
