Ruim 10 jaar hebben we maandelijks jamsessies georganiseerd. Met die jamsessies hadden we verschillende doelen. In praktijk brengen wat je in de les leert, want zolderkamervirtuozen zijn er al genoeg. Daarnaast ook: loskomen van wat je gewend bent: echt leren jammen in plaats van aan je lesnoten blijven kleven, interactie, communiceren , improviseren en je grenzen verkennen én verleggen.
Bijkomend effect was ook dat er vriendschappen werden gemaakt, er bands ontstonden. Dat leerlingen en niet-leerlingen – iedereen was namelijk welkom – ontdekten wat ze nu eigenlijk leuk vonden, dat ze leerden dat angst niet leidend hoefde te zijn (best een belangrijk levensles) en dat er enorm veel kracht en energie zit in ter plekke ‘scheppen’. Je leert een diepere laag in jezelf kennen en er ontstaat magie als je dat samen tot een nieuwe creatie vormt.
Een leerling van een van mijn zangcollega’s was net met zangles begonnen en ze hoorde over de jamsessies. Dat wekte haar interesse. Al aan het begin van de avond had ze een plekje op de bovenverdieping van café de Sub gevonden. Langzamerhand druppelden er steeds meer bezoekers binnen. De huisband speelde de ‘opwarmset’ en daarna was het tijd voor anderen om te gaan jammen. Ze meldde zich bij Collin en ze overlegden wat er gespeeld kon worden.
Ik hoorde bij de eerste zangnoten direct twee dingen. Je zingt in een andere toonsoort dan de band. En dat overkomt zangers wel vaker. Dat is niet zo raar want een pianist drukt gewoon een e in en dan klinkt die ook. Maar als zangers moet je dus weten hoe het zit met je ‘klank-greep kundigheid’. Het kan zijn dat de band misschien een toontje hoger of lager zit dan jij gewend bent. En dan komt er ook nog bij kijken dat het podiumgeluid effe hele andere koek is dan meezingen met je favoriete songs uit je audiospeakertjes.
Het tweede was dat ik een bloedmooie en karakteristiek stem hoorde. Die meid die kón wat!
Ik weet dat het heel moeilijk is om op zo’n moment over te schakelen naar de juiste toonsoort. In een wirwar van noteninformatie en de waarschijnlijk benodigde schrik moet je maar net de juiste melodie zien te ontdekken. Ik gebaarde dat de band er even een mooi einde aan moest breien en de zangleerling stapte zichtbaar balend het podium af. Je wil niet dat je eerste jamsessie-ervaring er zo eentje is. Maar dat was ‘m voor haar dus wel.
Ik liep naar haar toe en zei haar dat we zo snel mogelijk weer het podium op gingen en het nog een keer zouden proberen. Dat ze een geweldige stem had en dat ik hoorde dat ze potentie had. Want dit zou potverdikke toch niet de eerste en laatste jamervaring zijn. Dat laatste dacht ik en zeik niet hardop. Ze mocht niet met dit gevoel naar huis. Tot mijn verbazing stemde ze daarmee in.
Er werd weer overlegd en gezocht in de jammap. Een paar nummers later stapten we samen het podium op, nu met een ander nummer. Ze keek me met grote angstogen aan die leken te seinen: “Wanneer moet ik inzetten, en heb ik dan wél de juiste noot?” We zetten samen in en zodra ik hoorde dat het wel snor zat liep ik het podium af.
Je raadt het al. Die bloedmooie stem kwam volledig tot z’n recht. De band jamde alsof het een lieve lust was. Daar kon ze nog niet zoveel mee maar met wat onderlinge communicatie wist ze dat ze een seintje zou krijgen wanneer ze weer kon inzetten.
Het publiek ging uit z’n dak en na afloop stapte er een nog steeds ietwat onzekere zangleerling van het podium, maar dit keer wel voldaan. Vele jamsessies volgden en ze ontdekte haar vocale vrijheid: vele kippenvelmomenten tot gevolg!
Dat is waar we het voor doen!
