Zingen is geweldig. Helemaal onbevooroordeeld ben ik natuurlijk niet. Zelf optreden, magie op het podium maken vind ik onbetaalbaar. Maar ook leerlingen horen zingen tijdens les of op het podium is zo fantastisch.
Zingen is soms ook ploeteren. Zoals bij alles in het leven neem je jezelf altijd mee. Je bagage, je fun en je faalangst, alles. Zingen is zo kwetsbaar, je stem zit letterlijk ook zo dichtbij je hart en je levensadem.
En zo was er een zangleerling die een blokkade op haar stem had. Je kon ook een beetje aan haar koppie zien dat ze het een en ander met zich meetorste. Maar iedere week kwam ze op les, jaar in jaar uit. Het is een mooie uitdaging om als docent aan te voelen wat je aanpak is. Die is voor iedere leerling anders, want iedere leerling neemt informatie op zijn/haar eigen manier tot zich en iedere leerling heeft een eigen weg naar zijn/haar creativiteit en ook… kwetsbaarheid. Want voelen is kwetsbaar maar voelen is belangrijk bij het zingen.
Letterlijk: voel je welke spieren je gebruikt? En emotioneel voelen. In dit geval: voelen waar de blokkades zitten. Door muziekles in het algemeen en in dit geval zangles werk je niet alleen aan je vocale skills maar van lieverlee ook aan je karakter. In kleine stapjes verdween de blokkade en groeide het zelfvertrouwen. De angst voor wat onbekend was maakte voorzichtig plaats voor eigenheid en personality.
En het mooie is: dat hóór je. Regelmatig zit ik dus met tranen in m’n ogen gade te slaan wat er pal voor mijn ogen gebeurt. Mag ik meemaken dat leerlingen inzichten krijgen die best wel onder het kopje ‘levenslessen’ kunnen vallen.
Dat is waar we het voor doen!
